Oświadczenie o rozwiązaniu umowy a świadczenie przedemerytalne

Na gruncie ustawy o świadczeniach przedemerytalnych świadczenie to jest świadczeniem pieniężnym finansowanym z budżetu państwa, przewidzianym, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1, 2 ,5, 6 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, dla pracowników w wieku zbliżonym do emerytalnego, którzy posiadają długi staż zawodowy – wystarczający do nabycia emerytury – i utracili źródło przychodu w związku ustaniem zatrudnienia lub stosunku służbowego wskutek przyczyn od nich niezależnych, nie osiągnęli natomiast wieku emerytalnego. Świadczenia te przysługują również – w razie spełnienia kryterium wieku i stażu zawodowego – osobom prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą, które ogłosiły upadłość, jak również osobom, które utraciły prawo do renty pobieranej przez okres co najmniej 5 lat (art. 2 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych).

Zgodnie z art. 2. ustawy o świadczeniach przedemerytalnych:

„1. Prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat – kobieta oraz 61 lat – mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001), zwanej dalej »ustawą o promocji zatrudnienia«, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat – kobieta oraz 60 lat – mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.), zwanej dalej »ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych«, i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat – kobieta i 61 lat – mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat – kobieta oraz 60 lat – mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

2. Za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5–9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, Nr 64, poz. 593 i Nr 99, poz. 1001), zwanej dalej »ustawą o emeryturach i rentach z FUS«”.

Oświadczenie jednej ze stron – pracodawcy – nie daje prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Umowa na czas określony przy wypowiedzeniu musi mieć podaną przyczynę. Jeśli będzie to likwidacja stanowiska, reorganizacja, przyczyny ekonomiczne – owszem, nabędzie Pani prawo do świadczenia (przyjmuję, że spełnia Pani dodatkowe warunki). Zapis ten musi być także w świadectwie pracy – powinien przynajmniej – w innym wypadku będzie Pani musiała przedstawić i świadectwo i treść wypowiedzenia umowy.

Brak oświadczenia, iż wypowiedzenie nastąpiło z powyższych przyczyn, pozbawia Panią prawa do zasiłku przedemerytalnego.

Jeśli rozwiązanie stosunku pracy odbędzie się na zasadach ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników i znajdzie to odzwierciedlenie w świadectwie pracy – na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy w związku z art. 10 i art. 1 ust. 1 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiazywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, to jest to wystarczające do otrzymania świadczenia przedemerytalnego

Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej  ▼▼▼