Schizofrenia a otrzymanie renty i ubezpieczenia

Uzyskanie renty z tytułu niezdolności do pracy

Niezdolność do pracy jest przesłanką ubiegania się o rentę z tytułu niezdolności do pracy lub rentę socjalną. W celu uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy należy złożyć do ZUS-u wniosek o przyznanie świadczenia wraz z niezbędnymi dokumentami stwierdzającymi datę urodzenia, okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość, stan zdrowia, a także wywiad zawodowy sporządzony przez płatnika składek, jeżeli pozostaje w zatrudnieniu – w przypadku, gdy prawo do świadczenia jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy, a także potwierdzające wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu i uposażenia, przyjmowanych do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia.

Zobacz również: Ile wynosi renta dla schizofrenika?

Warunki jakie musi spełnić ubezpieczony aby uzyskać prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

Zgodnie z art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został uznany za niezdolnego do pracy,
• ma wymagany – stosowny do wieku, w którym powstała niezdolność do pracy – okres składkowy i nieskładkowy,

• niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych (np. ubezpieczenia, zatrudnienia) lub nieskładkowych (np. w okresie pobierania zasiłku chorobowego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego), określonych w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Staż ubezpieczeniowy przedstawia się następująco:

• 1 rok – niezdolny do pracy zanim ukończono 20 lat,
• 2 lata – niezdolny do pracy między 20 a 22 rokiem życia,
• 3 lata – niezdolny do pracy między 22 a 25 rokiem życia, 
• 4 lata – niezdolny do pracy między 25 a 30 rokiem życia,
• 5 lat – niezdolny do pracy po ukończeniu 30 lat, przy czym okres ten musi przypadać w ciągu ostatnich 10 lat przed dniem, w którym zgłoszono wniosek o rentę, lub przed dniem, w którym powstała niezdolność do pracy.

Niezdolność do pracy musi powstać w czasie okresów składkowych lub nieskładkowych wskazanych w ustawie emerytalnej albo w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Wymóg powstania niezdolności do pracy w określonym ustawą okresie nie obowiązuje w stosunku do osoby, która spełnia łącznie następujące warunki: została uznana za całkowicie niezdolną do pracy, spełnia warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz legitymuje się co najmniej 20-letnim (w przypadku kobiety) i 25-letnim (w przypadku mężczyzny) okresem składkowym i nieskładkowym.

Zobacz również: Wyrównanie renty wstecz

Zasady orzekania o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników

Szczegółowe zasady i tryb orzekania o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników Zakładu Ubezpieczeń Społecznych  i komisje lekarskie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych uregulowane są w rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. z dnia 27 grudnia 2004 r.).

W myśl § 4 wskazanego rozporządzenia lekarz orzecznik wydaje orzeczenie na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie. Jeżeli dokumentacja dołączona do wniosku jest wystarczająca do wydania orzeczenia, lekarz orzecznik może wydać orzeczenie również bez bezpośredniego badania stanu zdrowia tej osoby.

Jeżeli zajdzie taka potrzeba, lekarz orzecznik może, przed wydaniem orzeczenia, uzupełnić dokumentację dołączoną do wniosku, w szczególności o wyniki badań dodatkowych lub obserwacji szpitalnej lub o opinie lekarza konsultanta lub psychologa wydane na podstawie bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie, oraz analizy dokumentacji medycznej i zawodowej.

Prawo do dobrowolnego objęcia ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi

Zgodnie z art. 7 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych prawo do dobrowolnego objęcia ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi przysługuje osobom, które nie spełniają warunków do objęcia tymi ubezpieczeniami obowiązkowo.

Osoba, która chce przystąpić do dobrowolnych ubezpieczeń, powinna złożyć wniosek w jednostce terenowej ZUS-u. Wniosek składany jest na formularzu ZUS ZUA z kodem ubezpieczenia. Należy jednak pamiętać, że objęcie ubezpieczeniem nastąpi od dnia złożenia wniosku. Oznacza to, że nie można przystąpić do tych ubezpieczeń z okresem wstecznym, a tylko na bieżąco. Natomiast ustanie ubezpieczeń nastąpi również, gdy osoba, która przystąpiła do dobrowolnych ubezpieczeń emerytalnego i rentowych, zostanie objęta obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu wskazanego w art. 6 ustawy.

Podstawę wymiaru składek w przypadku osób, które podlegają ubezpieczeniom dobrowolnie, stanowi zadeklarowana kwota nie niższa jednak niż kwota minimalnego wynagrodzenia. Comiesięczna wysokość składki wynosiłaby (2100 zł × 19,52% - składka emerytalna)- 409,92 zł + (2100× 8% - składka rentowa) – 168 zł. Składki na ubezpieczenia mogą być opłacane od kwoty wyższej niż minimalna.

Zobacz również: Sarkoidoza płuc a renta

Źródła:

1. Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - Dz.U. 1998 nr 162 poz. 1118

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.